Атам 26 чэрвеня атрымаў раненні, несумяшчальные з жыццём. У нас няма ягонага цела, але шанцы выжыць былі мінімальныя.
Вось ягонае апошняе інтэрв’ю:
“Проста цяпер я больш перажываю за ўкраінцаў, якіх забіваюць, а не за сваякоў у Беларусі, у якіх і так усё добра. Украінцы вымушаныя сёння бегчы са сваіх дамоў, іх забіваюць — усё іх жыццё разбурана. Хаты маіх сваякоў ніхто не бамбіць — і ў гэтым заключаецца розніца. А тым, хто лічыць, што ва Украіне ідзе не вайна, а «спецаперацыя», я б хацеў пажадаць гарэць у пекле. Магчыма, я пакажуся жорсткім, але літасці і апраўдання тым, хто творыць тое, што я бачыў у Бучы, няма і быць не можа”.
Полк Каліноўскага 8 ліпеня паведаміў, што ўсе беларускія байцы, якія прапалі без вестак па Лісічанскам у канцы чэрвеня, хутчэй за ўсё, загінулі. Сярод іх быў і Васіль Грудовік пад пазыўным «Атам». Да вайны ён жыў у Варшаве і выступаў як вулічны музыка. Журналісты…
