By Belkorpus 
У той дзень, напрыканцы лютага 2023, мы адпрацавалі па цэлям і яшчэ засветла вярнуліся дамоў.
Бача падрадзіўся схадзіць па воду да крыніцы, што цякла ў кілометры ад нашага дому ў яру. Ён не ведаў дакладнае месца і я яму патлумачыў як прайсьці да яе. На машыне ехаць ён адмовіўся – захацеў прагуляцца.
Я выйшаў з ім.
На Т-вобразным скрыжаванні Бача пайшоў да крыніцы ў паказаным мною накірунку – прама і налева, а я пайшоў направа і налева да скопішча гандлёвых кропак.
Каля самой крамы насустрач мне, з яе, выйшаў мясцовы хлопец гадоў за 30. Месца размінуцца нам хапала, нават негледзячы на падтаяўшую лужыну.
Але хлопец быццам наўмысна ішоў прама на мяне. Як звычайна ў такіх выпадках і ў мірным жыцці, я не звярнуў. Толькі напружыў плячо, у выпадку калі нахабнік не перадумае і не зверне на сваю палову тратуара.
Хлопец звярнуў і абыйшоў мяне.
Усё адбылося моўчкі.
Я зайшоў у краму. Стаў набываць патрэбныя прадукты. (Дарэчы, алкаголь у франтавой паласе не прадаваўся ў крамах)
Хлопец зайшоў у краму. Мяне гэта напружыла: навошта, калі ён толькі з яе выйшаў? Ён паводзіў сябе не зусім адэкватна.
Прадаўшчыцы пачалі размаўляць з ім як з вядомым усім навакольным мясцовым дурачком.
Набыўшы прадукты, я выйшаў з крамы. Хлопец выйшаў за мной.
Я знарок запаволіў крок, каб даць яму магчымасьць мяне абагнаць. Але хлопец не спяшаўся і таксама марудна ішоў.
Калі я падыходзіў да Т-вобразнага скрыжавання, хлопец ішоў за мной у некалькіх дзясятках метраў.
“Калі так і далей працягнецца, то ён дойдзе са мной да нашага дома і будзе ведаць нашу лакацыю. Халера яго ведае што за ён і што ў ягонай галаве. Мо “дуркаватасьць” – лепшае прыкрыццё для пасобніка акупантам – здасьць нашыя каардынаты і ноччу ў нас прыляціць снарад альбо, калі не пашкадуюць рускія, ракета С-300″, – такія думкі круціліся ў маёй галаве.
Таму я спыніўся тут. Сеў на выступаючы з зямлі каналізацыйны калодзеж. Паставіў аўтамат і пакет з прадуктамі побач на зямлю. І стаў чакаць куды далей пойдзе хлопец.
Хлопец ішоў прама на мяне. Я ўстаў. З дуркаватай ухмылкай ён працягваў ісьці на мяне. Ішоў так, быццам мой даўні добры знаёмы і вырашыў абняцца пасля сустрэчы.
У галаве прамільгнула думка выкарыстаць зброю, але я не ведаў хто перада мной. Таму проста адпіхнуў яго ад сябе са словамі: “Куды ідзеш?”
Хлопец не ўтрымаўся на нагах і ўпаў на зямлю. Упаў моўчкі, толькі нешта прамычаў. Незразумелая ўхмылка не сыходзіла з ягоных вуснаў.
Краем вока я ўбачыў Бачу які з каністрай і пяцілітровікамі, поўнымі вады, вяртаўся ад крыніцы.
– Ідзі адсюль куды ішоў! – крыкнуў я на хлопца.
Той працягваў моўчкі мне пасміхацца. Ўстаў. Але больш не імкнуўся мяне “абняць” і такжа моўчкі пайшоў у сваім накірунку – туды адкуль мы прыйшлі.
Бача падыйшоў. Я яму ў двух словах распавёў пра здарэнне. Узяў пару пяцілітровікаў, якія Бача ледзь нёс з-за сваёй гаспадаравітасьці (набраць карыснага і паболей за раз). І мы разам пайшлі дадому.
Мне было непрыемна ад здарэння з хлопцам. Але як па-іншаму весьці сябе ў франтавой паласе з незнаёмым патэнцыйна небяспечным чалавекам я не ведаў.
Бача падрадзіўся схадзіць па воду да крыніцы, што цякла ў кілометры ад нашага дому ў яру. Ён не ведаў дакладнае месца і я яму патлумачыў як прайсьці да яе. На машыне ехаць ён адмовіўся – захацеў прагуляцца.
Я выйшаў з ім.
На Т-вобразным скрыжаванні Бача пайшоў да крыніцы ў паказаным мною накірунку – прама і налева, а я пайшоў направа і налева да скопішча гандлёвых кропак.
Каля самой крамы насустрач мне, з яе, выйшаў мясцовы хлопец гадоў за 30. Месца размінуцца нам хапала, нават негледзячы на падтаяўшую лужыну.
Але хлопец быццам наўмысна ішоў прама на мяне. Як звычайна ў такіх выпадках і ў мірным жыцці, я не звярнуў. Толькі напружыў плячо, у выпадку калі нахабнік не перадумае і не зверне на сваю палову тратуара.
Хлопец звярнуў і абыйшоў мяне.
Усё адбылося моўчкі.
Я зайшоў у краму. Стаў набываць патрэбныя прадукты. (Дарэчы, алкаголь у франтавой паласе не прадаваўся ў крамах)
Хлопец зайшоў у краму. Мяне гэта напружыла: навошта, калі ён толькі з яе выйшаў? Ён паводзіў сябе не зусім адэкватна.
Прадаўшчыцы пачалі размаўляць з ім як з вядомым усім навакольным мясцовым дурачком.
Набыўшы прадукты, я выйшаў з крамы. Хлопец выйшаў за мной.
Я знарок запаволіў крок, каб даць яму магчымасьць мяне абагнаць. Але хлопец не спяшаўся і таксама марудна ішоў.
Калі я падыходзіў да Т-вобразнага скрыжавання, хлопец ішоў за мной у некалькіх дзясятках метраў.
“Калі так і далей працягнецца, то ён дойдзе са мной да нашага дома і будзе ведаць нашу лакацыю. Халера яго ведае што за ён і што ў ягонай галаве. Мо “дуркаватасьць” – лепшае прыкрыццё для пасобніка акупантам – здасьць нашыя каардынаты і ноччу ў нас прыляціць снарад альбо, калі не пашкадуюць рускія, ракета С-300″, – такія думкі круціліся ў маёй галаве.
Таму я спыніўся тут. Сеў на выступаючы з зямлі каналізацыйны калодзеж. Паставіў аўтамат і пакет з прадуктамі побач на зямлю. І стаў чакаць куды далей пойдзе хлопец.
Хлопец ішоў прама на мяне. Я ўстаў. З дуркаватай ухмылкай ён працягваў ісьці на мяне. Ішоў так, быццам мой даўні добры знаёмы і вырашыў абняцца пасля сустрэчы.
У галаве прамільгнула думка выкарыстаць зброю, але я не ведаў хто перада мной. Таму проста адпіхнуў яго ад сябе са словамі: “Куды ідзеш?”
Хлопец не ўтрымаўся на нагах і ўпаў на зямлю. Упаў моўчкі, толькі нешта прамычаў. Незразумелая ўхмылка не сыходзіла з ягоных вуснаў.
Краем вока я ўбачыў Бачу які з каністрай і пяцілітровікамі, поўнымі вады, вяртаўся ад крыніцы.
– Ідзі адсюль куды ішоў! – крыкнуў я на хлопца.
Той працягваў моўчкі мне пасміхацца. Ўстаў. Але больш не імкнуўся мяне “абняць” і такжа моўчкі пайшоў у сваім накірунку – туды адкуль мы прыйшлі.
Бача падыйшоў. Я яму ў двух словах распавёў пра здарэнне. Узяў пару пяцілітровікаў, якія Бача ледзь нёс з-за сваёй гаспадаравітасьці (набраць карыснага і паболей за раз). І мы разам пайшлі дадому.
Мне было непрыемна ад здарэння з хлопцам. Але як па-іншаму весьці сябе ў франтавой паласе з незнаёмым патэнцыйна небяспечным чалавекам я не ведаў.