By Belkorpus КАЛІ НЕ ЧУВАЦЬ КРЫКАЎ У ПАРЛЯМЭНЦЕ — КРЫЧАЦЬ НА АКРЭСЬЦІНА. Канстытуцыю варта было прымаць але — без прэзыдэнцтва: патрабавалася яшчэ 5-7 гадоў парлямэнтарызму, станаўленьня грамадзкіх інстытуцый, шматпартыйнасьці, урэшце, парлямэнтарызму. Так, калі хочаце, той самай «гаварыльні» у Авальнай залі, часам вельмі эмацыйнай, часам і з крыкам, — парлямэнтарызму, які так імкнуліся зьнішчыць прыхільнікі «моцнай рукі» і тая частка насельніцтва, якой хапала «чаркі і шкваркі».
«Чарку і шкварку», трэба прызнаць, атрымалі.
Але цяпер расплачваюцца іх дзеці і ўнукі. У Авальнай залі не крычаць — крычаць на Акрэсьціна.
Стэнаграма паседжаньня Вярхоўнага Савета падчас прыняцьця Канстытуцыі захавала нашу спрэчку зь Віктарам Ганчаром. Я назваў «прэзыдэнцкі» варыянт Канстытуцыі «бомбай пад дзяржаву». «Як можа дэпутат, кажучы пра каштоўнасьць сувэрэнітэту, адначасна называць першую Канстытуцыю дзяржавы „бомбай“ пад гэтую дзяржаву?» — абурыўся Ганчар, які дамогся зьніжэньня мінімальнага ўзросту кандыдата ў прэзыдэнты з 40 гадоў да 35 (Лукашэнку было 39, ён бы ня мог балятаваццца).
Зь Віктарам мы ўжо ня высьветлім ісьціну, але Гісторыя пацьвердзіла, хто меў рацыю.