У ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 года ў менскай турме НКУС адбылася адна з самых жудасных падзей у …
Усе яны былі ахвярамі сталінскага тэрору. Іх абвінавачвалі ў «антысавецкай дзейнасці», «нацыяналізме», у тым, што яны нібыта хацелі «аддзяліць Беларусь» ад «сацыялістычнага раю». Але насамрэч гэтыя людзі проста любілі сваю зямлю, мову і культуру. Яны пісалі пра беларускі народ, яго боль і надзеі – тое, што не падабалася тым, хто хацеў зрабіць з Беларусі толькі частку вялікай савецкай імперыі.
Рэпрэсіі ў той час ахапілі амаль усю краіну. Кожны мог стаць «ворагам народа» – дастаткова было слова суседа ці проста падазронасці з боку ўладаў. Людзей арыштоўвалі, катавалі, прымушалі падпісваць «прызнанні». Многіх з іх нават не судзілі – прысуд выносілі таемна, і ноччу людзей вывозілі ў Курапаты, дзе і расстрэльвалі.
«Ноч расстраляных паэтаў» стала сімвалам знішчэння беларускай культуры таго часу. Разам з гэтымі людзьмі ўлада спрабавала знішчыць саму ідэю беларускай незалежнасці і гонару за сваю культуру. Але памяць пра іх перажыла ўсё – нават страх і маўчанне наступных дзесяцігоддзяў.
Сёння мы ўшаноўваем іх як герояў духу. І калі мы чытаем вершы Алеся Дудара або ўспамінаем Міхася Чарота, мы працягваем тую справу, за якую яны аддалі жыццё – справу любові да Беларусі.