By Belkorpus 
Да гэтай даты — новы верш Андрэя Хадановіча.
Дно паэзіі
Вясна прыйшла ў мумі-дол,
паклаўшы ногі на стол,
і ты на зімовыя ўмовы
кладзеш свой прыбор пісьмовы.
Хмялееш і музу шукаеш,
і муза прыйдзе – такая ж.
І вечар скажа: пара,
травой запахне яскрава.
Хацелі кветак дабра,
а выйшла… ня ваша справа.
Бо сакавік п’яніць салодкім сокам
і ўсе «чаму» канчаюцца на «у»,
і ходзім мы пад месяцам высокім,
а яшчэ – філфакам БДУ.
…І штосьці нясе ўгару
зялёным паветраным зьмеем,
і зоркам штось гавару,
а зоркі: «Не разумеем».
Ды ў музы рыфма шыкоўная,
усіх ва ўсім пераконвае.
І рух завяршае круг,
выносячы дно на ўзвышшы.
І ўсе, хто з гора аглух,
зноў чуюць у зорнай цішы.
Здымаюць зімовы плач,
палошчуць кубак адчаю.
І я ўсім кажу: «прабач»,
і ўсім-усім прабачаю.
І яны мне вераць, калі
ўсе мы разам
ляцім
да зямлі.
І п’ю далей, колькі ўлезе я
твой чысты космас, паэзія.
А заўтра, устаўшы рана,
цьвярозую прозу з крана.