By Belkorpus Маці заўсёды застаецца моцнай дзеля сваіх дзяцей, як бы цяжка не было. І спадарыня Ірына заставалася моцнай. Яе падтрымкі хапала не толькі на сям’ю, але і на іншыя сем’і: у Жодзіна тады кінулі сотні людзей па справе Зельцэра. Родныя адчувалі шок і разгубленасць, а Ірына знаходзіла для іх правільныя словы. Бо ведала, як гэта, калі дзіця за кратамі.
І зараз ёй, вядома ж, цяжка. Не маладой ужо жанчыне проста фізічна цяжка ў сіза. Але яна ведае галоўнае: дачка зараз у бяспецы, і не маўчыць, і не склала рукі.
Не так даўно былы палітвязень Сяргей Пятрухін распавёў пра сваю сям’ю. Ні маці, ні жонка не падтрымалі яго, але ён упэўнены, што сын усё зразумее аднойчы і будзе ганарыцца бацькам.
Як гэта насамрэч важна – каб родны чалавек ганарыўся табой. Часам дзіця баіцца, што бацькі не падтрымаюць яго ці яе ў нечым важным. Часам бацькі баяцца, што дзіця не зразумее іх. Часам так у жыцці і бывае.
І калі маці і дачка разумеюць адна адну, падтрымліваюць адна адну і ганарацца адна адной, – гэта вялікае шчасце. Такую сям’ю не разбураць краты. Такую маці не зламаюць. Такую дачку не спыняць.
Свабоду Ірыне Такарчук!
Жыве Беларусь!