Якуб Колас
Ворагам
Багачы і панства,
Нашы «дабрадзеі»!
Мы на суд вас клічам,
Каты вы, зладзеі!
 
І на грозных межах
Часаў пераходных
Смела вас пытаем,
Прагных і нягодных:
 
«Чыімі рукамі
Вы дабро збіралі?
На чые вы слёзы
Дабрабыт куплялі?
 
І за што, скажэце,
Палкамі нас білі,
Секлі-катавалі,
Голадам марылі?
 
Ласкаю ж чыёю
І з чые вы працы
Замкі збудавалі,
Пышныя палацы?
Ўсё ад нас забралі,
А што нам далі вы?
Чые нудна ў полі
Так марнеюць нівы?
 
Вузенькаю ніццю
Чые йдуць палоскі?
У чыім то жыце
Многа так бярозкі?
 
Каму адвялі вы
Пусташы, каменне?
Хто з свайго засеву
Не збярэ насення?
 
Чые гумны, хаты
Гнуцца сіратою?
Чые слёзы льюцца
Кожнаю парою?
 
І чыя скацінка
Сохне ў пустым полі?
І як гаспадар той
Гіне у няволі?
 
Чыя песня-скарга
У неба йдзе дакорам,
К месяцу, і сонцу,
І к далёкім зорам?»
 
Багачы, і панства,
І ўсе вы брадзягі!
Ўбок з дарогі, каты!
Бойцеся сярмягі!
 
Ўжо даўно вяроўкі
Вас, паны, чакаюць,
І па вас асіны
Слёзы праліваюць.
 
 
[1906]