By Belkorpus Шмат добрых слоў напісана і сказана, а мы ўзгадаем стары верш Анатоля Вярцінскага.
Дзівак чалавек…
Глядзіць на расінку макавую,
а цэлае сонца
бачыць перад сабой.
Дзівак чалавек…
Бярэ звычайную ракавіну
і чуе ў ёй акіянскі прыбой.
Дзівак чалавек…
Бачыць сцяжынку гладкую,
а марыць аб трудных,
цярністых шляхах
з іх круцізною,
з іх небяспечнай загадкаю
і будзе ісці,
пакуль мае сілу ў нагах.
Дзівак чалавек…
Са стратаю непапраўнаю
не мірыцца ён ні за што ў душы.
3 няпраўдай не мірыцца,
і з крыўднаю праўдаю
не хоча мірыцца —
хоць кол ты на ім чашы.
Дзівак чалавек…
Яму шмат чаго адмовілі.
А ён не здаецца,
а ён не спіць па начах.
Ён верыць усё
ў свой перпетуум-мобіле,
у панацэю,
у цудадзейны рычаг.
Дзівак чалавек…
Яму — Хірасіму, Асвенцім,
яму, замест імя, —
асвенцімскае таўро.
А ён паўтарае,
што ёсць дабро на свеце,
што будзе дабро
і што пераможа дабро.
Дзівак чалавек…
Не можа не спадзявацца,
не можа не верыць,
не можа ніяк!
Дзівак чалавек…
I гэта яго дзівацтва —
ратунак яго,
яго чалавечы знак.
Не ўсе маюць чалавечы знак, і не ўсе здольныя захаваць яго. Але хто захаваў – той будзе сапраўды шчаслівым чалавекам.
Шчаслівым ён быў, а яшчэ – аптымістычным і энэргічным, а яшчэ – таленавітым, а яшчэ – смелым, і ў мастацтве, і ў жыцці. Ён верыў, што ўбачыць волю і ўбачыць Беларусь вольнай, і нават маляваў, як пройдзе святкаванне. На жаль, не ўбачыць.
Яго карціны – як беларусы: блукаюць па розных краінах, ці ціха жывуць, схаваныя на Радзіме. Але прыйдзе іх час. Алесь не вернецца, а карціны вернуцца ў свабодную Беларусь. І сур’ёзныя працы, і турэмныя малюнкі. Збяруцца разам, як родзічы ці старыя сябры, каб зладзіць самую дзіўную і вясёлую выставу. Выставу, падобную да святкавання, якое ён уяўляў. Беларусь адсвяткуе жыццё і талент свайго героя.
Вечная памяць мастаку.
Жыве Беларусь!