Кажуць, там пацукі змагаюцца з памяццю адной беларускай паэткі. Што ж, Ларыса Геніюш сама адкажа ім:…

Кажуць, там пацукі змагаюцца з памяццю адной беларускай паэткі. Што ж, Ларыса Геніюш сама адкажа ім:

Не згінай мяне, я не сагнуся,
Не баюся ні страхаў, ні зла.
Нездарма я з зямлі беларускай
Непахіснай сасною ўзрасла.
Напрасткі йду няходжанай сцежкаю,
Мудрасць продкаў у гарачай крыві,
Ні прад кім не схіляю паспешна
Крыху гордай сваёй галавы.
Абмінаю ўсю набрыдзь, што вокал,
Чалавечы мой блытае лёс.
Гляджу ўдаль, не маргнуўшы нат вокам.
Розум цемру праніжа наскрозь!

Жыве Беларусь!