палатно*алей
50*70см
Я памятаю, як на барыкадах, свяцілі нам агеньчыкі дамоў –
яны то зіхацелі, то крычалі, падтрымлівалі сваім цяплом усіх нас.
Але занадта гэта быў кароткі час.
Неўзабаве сонца нашае свабоды было праглынута бясконцай цемрай.
Замест яго прыйшла вайна, дзікунскі страх ды й жах.
Заварушыліся ў той імгле па нашы душы цені,
Чорныя постаці хапалі нас па аднаму,
Цягнулі нас у свой бясконцы лабірынт пакутаў.
Акутаныя мы, гэтае чорнае завесай, працягвалі шукаць свет і цяпло,
Што прагнулі сагрэць нас у гэтым марозным пекле.
Мы грукалі ў дзверы тых агеньчыкаў з вакон, звярталіся па іх за дапамогай.
Але ў адказ цяпер – толькі халодны шкляны свет.
Промні тых акон моўчкі свяцілі нам у твар,
І выдалі яны нашае каардынаты для бясконцае арды тых чорнае пачвар.
Не здабылі мы неўзабаве сваёй волі –
Па то даруй, сястра, даруй нам, брат.
Святлом сваіх акон нас усіх згубіла
Гэтая здрадніцкая краіна крайніх хат.
