Празрысты звон, грымотны грукат, скалісты свіст, магутны гул — усе разрозненыя гукі цяклі, каб зліцца у агул. Хісталі ўздыбленыя далі, глыбаста білі ў небасхіл. I ў немату не прападалі, а западалі і раслі. I ціш і гром, і звон і шорах спляліся ніткаю радства, — калі з грудзей, нямых і чорных, аднойчы мова прарасла.
